Trzy sąsiadki

Mam wrażenie, że dzieciństwo raz na zawsze zniknęło mi z oczu. Morska fala zmyła ostatni zamek z piasku.

Trzecie piętro, trzy sąsiadki.
Pani Z. , pani G., i moja babcia.

Do Pani Z. chodziłam oglądać, jak stawiała pasjanse. U niej zawsze było ciemno od zasuniętych zasłon, które w upalne letnie poranki powstrzymywały słońce przed nagrzaniem środkowego mieszkania. Rozmawiałyśmy o książkach i zawsze czułam się przy niej poważnie i dorośle. Było w niej coś mistycznego, tajemniczego i eleganckiego.
Ona odeszła jako pierwsza.

Druga była moja babcia.

Trzecia, pani G., odeszła dzisiaj w południe.
Była moją zapasową babcią, a ona do mnie mówiła „tyś je moja wnuczka”. Gdy mama była w pracy, a babcia z tatą pojechali na pogrzeb do Niemiec, dbała o to, żebym przed szkołą zjadła śniadanie i czesała mi włosy. Gotowała jajka na twardo i kroiła je na plasterki takim specjalnym narzędziem, jakby gilotynką. Do dzisiaj pamiętam te równiutkie plasterki.
Bawiłam się u niej plastikowymi owocami.
Świętowaliśmy razem urodziny. Często na imprezy udostępniała nam miejsce w lodówce na przechowanie tortu i pożyczała nam długi, drewniany rozkładany stół. Ten moment, kiedy szliśmy do niej po stół był dla mnie zawsze podniosły. Dumna niosłam ciężkie nogi i nie mogłam się doczekać, aż przyjdą goście…
Mieliśmy klucze do niej, a ona do nas. Pod nasze nieobecności podlewaliśmy sobie nawzajem kwiatki, ona przychodziła karmić rybki w akwarium. Razem stawaliśmy na klatce schodowej wyczekując księdza i kolędy.
Pamiętam ją pochyloną nad stołem przykrytym ceratą, rozwiązującą krzyżówki albo przepisującą teksty piosenek, bo przez kilka lat śpiewała w chórze.
Pełniła obowiązki babci na naszym ślubie i weselu…

Trzy sąsiadki, które mogły zawsze na siebie liczyć. Dekady życia w zgodzie i wzajemnym szacunku i zaufaniu.
Przeszłość.