Osiemnastka sunęła Piłsudskiego w stronę Błoni leniwie, jakby się jej nie chciało co najmniej tak samo jak i Elce, styranej po całodniowej bieganinie za krakowską Cruellą de Mon, istnym diabłem, co to ubierał się wszędzie, ale na pewno nie u Prady. Wciśnięta między wąsacza w pasiastej koszuli, a damulkę z ujadającym pudlem na ręce, rozejrzała się po tramwaju i po chwili poczuła jak przepada w ciemnych oczach młodego mężczyzny. Znowu ma szesnaście lat i pamiętnik wypchany wielkimi marzeniami, trzyma za rękę swojego pierwszego chłopca i wpatruje się w jego oczy ciemne jak smoła, a on gra na gitarze i śpiewa jej piosenki. I drżą im ręce, i jeszcze wierzą, że mogą wszystko, byle tylko razem i na zawsze.
Podobne wpisy
Naśladując Elizabeth Strout
Jednym z zalecanych ćwiczeń pisarskich jest „kopiowanie” znanych pisarzy. I nie chodzi tu o to, by przywłaszczyć sobie czyjś styl, a o to by ćwiczyć…
Miniatury #1: Mgła
Każdego zimowego wieczoru, miłość mieszkająca w ich ustach otulała się mgłą. Byli niczym rozbitkowie na bezludnej wyspie nie mający jeszcze miejsca, w którym mogliby się…
Miniatury #9: Pokojówka
Dla Tynki, za sprawą której powstały te miniatury, a która na Facebooku rzuciła mi wyzwaniem i 4 słowami, z których miałam ułożyć tekst: sanki, agrafka,…
Miniatury #7: Światło
Dźwięk budzika wyrwał Joannę ze snu. Przez chwilę była zdezorientowana i niespokojna, jakby stało się coś bardzo złego… Odetchnęła, gdy zobaczyła ciemny czubek głowy Mariusza…
Wiosenna historia miłosna
Głosami publiczności biorącej udział 8 kwietnia 2017 w II Otwartym wydarzeniu o pisaniu, moja Wiosenna historia miłosna (czyli tekst, który za chwilę przeczytasz) wygrała konkurs na…
Miniatury #4: Pióro
Pióro wyrabia charakter, mawiał jej ojciec, a dziś, po latach, jest już pewna, że nie miał on wcale na myśli charakteru pisma… Lekko połyskująca srebrna stalówka…
Subscribe
0 komentarzy