Pięć dni do Gwiazdki

Normalny, zwykły poranek.
Biała para wydobywa się z kominów, unosi w powietrzu delikatnie jak chmurka, rozrzedza się i znika. W nielicznych rozpalonych światłem oknach czarne sylwetki przemieszczają się tam i z powrotem w tylko sobie znanym rytmie.
Dziś olałam poranne ćwiczenie, usiadłam nad klawiaturą. Po drodze sprawdziłam jeszcze temperaturę w aplikacji: zero? Jakim cudem udało nam się w końcu tak nagrzać dom, by było w nim tak cieplutko, tak błogo?

Nad nami przelatuje samolot British Airways, wyobrażam sobie ludzi, którzy siedzą w środku: skąd przylatują? Co będą robić?
Gdy przelatuje samolot przez chwilę mam wrażenie ciszy, potem zaczynam wyłapywać dodatkowe dźwięki: szumiący piecyk w łazience, buczącą lodówkę, a przede wszystkim świergoczące ptaki.

Niebo choć jeszcze szare, mieni się kilkoma odcieniami: tak chyba wygląda popelaty błękit, popielaty róż i żółty. Żółty to tam najdalej, na wschodzie, muszę się mocno wychylić, żeby go zobaczyć. Pozostało nam kilka minut do wschodu słońca, niebo przecinają wstęgi różowych chmur.

Sąsiedzi z domu naprzeciwko mają dwa psy. Nie udało mi się jeszcze ustalić ich rasy. Gdy wypuszczają je na ogródek, bezczelnie ich obserwujemy: właściwie to nie musimy się nawet specjalnie starać, po prostu siedzimy przy stole.
Czasem widzę jak psy zamykane są w ogródku, którego raczej nie lubią. Miotają się wtedy od okien do drzwi i ujadają, błagając by wpuścić je do środka.
Czuję się wtedy jak Dziewczyna z pociągu, jak Emily Blunt. Wczoraj zastanawiałam się nad historią, którą opowiedziałabym, gdybym chciała napisać książkę wzorowaną na Dziewczynie z pociągu. Byłabym wtedy Dziewczyną z kuchni, najprawdopodobniej pracoholiczką, której nie sposób wyciągnąć z domu. Może nawet otyłą, zajadałabym stresy związane z rozstaniem z dziewczyną, które miało miejsce z trzy-cztery lata temu. I… coś tam jeszcze bym wymyśliła.

Słońce wstało.
Przez chwilę podświetlało nieliczne na niebie chmury, błysnęło swoimi umiejętnościami niczym akrobata występujący na castingu do jakiegoś talent-show i poszybowało w górę nieba. Ja wpuściłam do domu trochę chłodu wychodząc na balkon i próbując zrobić takiemu niebu zdjęcie.

Jak dobrze jest się nie spieszyć.
Jeszcze pięć dni do Gwiazdki.